pear personal sphere

dreamspace 1. 8

ความรู้สึกเป็นรูเหว้าแหว่งเมื่อฉันลืมตาขึ้น
กระนั้น ตอนอาบน้ำยามเช้า มันก็flickering เข้ามา

ประวัติ ออกแบบ ฉัน
บ้านประวัติ
บรรยากาศแบบเรื่อง blue+ บ้านนอกอเมริกา
พ่อโหดร้าย แม่เก็บงำ
กะประวัติ, ออกเปิดโลกทัศน์ใกล้บ้าน
อารมณ์ชินจูกุ(ทั้งที่ยังไม่เคยไป)
เข้าไปถามชายญี่ปุ่น สูง หล่อเฟี้ยวคนนึง
สักพักเราแยกจากประวัติกลับบ้าน

นอนจมกองหนังสือเล่นๆ
ตาญี่ปุ่นโผล่มาจากไหนไมรู้
จะมาเขียนข้อความที่ระลึกให้
เราคุ้ยหนังสือมาเล่ม ที่หน้าสุดท้ายมีร่องรอยการระลึกก่อนหน้าบ้างแล้ว
เขาเขียนพักใหญ่
มีประโยคหนึ่งถูกเขียนต่างหากออกมา
'he is animal' [pencily]
.... ........

it surprise+shock me that it remind/highlight my unconscious knowing
softly vaguely touch of friendship

it thefirst remembered time that my dream collects three of us
so subtly intensedๆๆๆๆ phychological unconveniency i feel

MAD repressed soul-distant

the dream reveal so naked, uncompromising, genuine that







i'm afraid of myself somehow

สด ร้อน หมาด 18
ประมาณห้านาทีที่แล้วเพิ่งสอบเสร็จวิชา selected topic english literature
สุดแสนถูกใจที่สอบวิชานี้เป็นวิชาสุดท้าย (แม้จะมีอีกสองเปเป้อ --*)
ตอบอะไรแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนในการตอบข้อสอบไหนลงไปด้วย
เป็นต้นว่า มีคำถามเรื่องบทบาทของอาหารในนวนิยายที่เรียนไป
เราก็พูดโยงไปถึงความรู้สึกผูกพันเป็นครอบครัว แล้วก็พูดว่าคิดถึงข้าวฝีมือแม่ตัวเองซะงั้น!
พรรณาใหญ่เลยว่า เนี่ยนะ เวลาคิดถึงข้าวบ้านมันดึงมาทั้งบรรยากาศ
การอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน แล้วก็มีการแย่งกินกัน
(ตรงนี้เขียนเป็นไทยไปเลยซึ่งไม่กล้าทำในวิชาภาษาอังกฤษตัวอื่นมาก่อน)
(ก็นึกคำว่าแย่งไม่ออก แป่ว..โง่อีกแระมึง)
มันเติมเต็มความสุขได้มากขึ้น

ที่สำคัญที่สุด
ท้ายคำตอบสุดท้าย เราเขียนnoteถึงอาจารย์ว่า
[อาจารย์คะ อาจารย์ได้ดู Little Miss Sunshine หรือยังคะ
อาจารย์ชอบมั้ย คิดยังไงบ้าง
mailบอกหนูได้ไหมคะ >>pearpee....

โอ้ว~~~~เขินนะเนี่ย
(เพราะอาจารย์นั่งอยู่หน้าห้องนั่นแหละ)
แล้วจะเขินทำไมไม่เข้าใจ
นี่เราขี้เขินไปป่ะเนี่ย

มันคงเป็น อาการเวลาที่เราปลื้มใครซักคน แบบ เป็นidolในดวงใจ(เวอร์ได้อีก)มั้ง
อาจารย์เป็น dead poet society ในความรู้สึกเราเลยนะเนี่ย

บ่น 0
ทำไมเราถึง verbal attack in undermine way ได้ขนาดนี้นะ
ทำไมต้องรู้สึกทั้งสองขั้วตรงข้ามพร้อมๆกันด้วย
แล้วมันก็paradoxในตัวเอง แล้วมันรำคาญตัวเองนะในแง่นึง เสียสุขภาพจิตหมด
เฮ้อ~~~~
T_T
(ไม่มีน้ำตาก็ร้องเป็นตัวพิมพ์ก็ได้)

สารภาพ 8
พี่รู้ว่าพี่นิสัยไม่ดีหลายๆอย่าง
ขี้งกงี้ เห็นแหละว่าน้องไม่กล้ามายืมnotebookพี่
จู่ๆก็ดูเครียด เมินๆ friendlyแบบติดลบเสียเฉยๆงี้
พี่ก็คิดว่าน้องคงคิดเขม่นๆพี่เรื่องพวกนี้อยู่ในใจ
แต่..พี่คิดแล้วเหมือนกันว่าพี่ไม่อยากเปลี่ยนให้มันดีกว่านี้
ที่จะพูดต่อไปนี้อาจฟังไม่เข้าใจนะ
คือเราเริ่มต้น มีนิสัยไม่ดีๆๆๆๆๆๆๆ ไม่รู้ตัวว่ามันไม่ดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วก็ชอบมอง/วิจารณ์คนอื่นว่ามันไม่ดี เห็นคนอื่นชั๊ดชัด แต่ตาบอดกับการมองตัวเอง

then โตขึ้น ตระหนัก + เปลี่ยนแปลงนิสัยไม่ดีพวกนั้นมีจุดยืนว่านี่ดี นี่ไม่ดี
และconformตัวเองให้ทำแต่สิ่งที่ดี แม้ว่าหลายอย่างมันทำให้เรารู้สึกไม่ดีเองข้างใน รู้สึกทุกข์ในอกแต่มัน..ตามcommon sense of society อ่ะถ้าไม่ให้ก็ถูกมองว่างก ถ้าให้ก็ต้องมานั่งกังวลกระวนกระวายเองอีกว่าของจะบุบบสลาย ถูกขีดข่วนเป็นรอยป่าว แต่----ภาพลักษณ์ที่ดีในสายตาส่วนรวมมีน้ำหนักกว่าภาพลักษณ์ที่ซื่อสัตย์กับตัวเองไง ถ้าเลือกตามใจตัวเองก็ต้องรับผลพลอยได้ที่เราไม่อยากได้นั่นมาด้วย โอเค ตัดสินใจยอมทุกข์ชั่วคราว แล้วก็จบที่การปลอบตัวเองด้วยคำเดิมๆ จำพวก 'ช่างมันเหอะ' 'ไม่เป็นไรหรอก' 'นิดหน่อยเองน่า'

then พี่หมายถึงตอนนี้ คือความคิดพี่ก็เปลี่ยนไป พี่รู้สึก ช่างแม่งคุณความดีพวกนั้นบ้างก็ได้
ดูนิสัยไม่ดีบ้างก็ได้ กับบางเรื่องซึ่งอันนึ้ก็ดูอีกที ไม่ใช่ว่าปล่อยเลวสุดตีนไปเรย คือbase on สามัญสำนึกด้วยอ่ะ ส่วนใหญ่พี่จะไม่ปล่อยช่างแม่งกับเรื่องใหญ่ๆสำคัญๆนะ แต่ถ้ามันนิดๆหน่อยๆและมันไม่ได้ทำใครเดือดร้อน อย่างพี่ดูขมึงทึงมันก็ตัวพี่คนเดียวอ่ะ หน้าขมึงทึงของพี่มันไม่ได้ไปกัดหน้าน้องหนิ ใช่ป่ะ คือถ้าประมาณนี้พี่ก็..too tired to prepare my faceอ่ะ ขอแสดงสีหน้าที่จริงใจกับความรู้สึกข้างในหน่อยเหอะนะ ชีวิต 24 ชั่วโมงของพี่มันโลดโผนข้างนอกมาทั้งวันแล้ว นี่อยู่ในห้องที่เป็นที่สุดท้ายของวัน..ที่นอน..พื้นที่ส่วนตัวที่สุดของวันแล้วอ่ะ พี่ขอปลดพันธนาการทางสีหน้าพวกนั้นออกหน่อยเหอะนะ แล้วพี่ก็..ปล่อยวางกับการมาแคร์ว่าคนอื่นจะคิดยังไง เค้าจะมองเราไม่ดีมั้ยแล้วด้วย เหมือนมันมาถึงจุดๆหนึ่ง(เป็นจุดที่เบลอมั่กๆเลยนะ จุดชิ้นกว้างมากด้วย)แล้วพี่ก็ ผึง! ไม่เอาและแบบนี้ อืม~~~~มันเหมือนข้างในพี่แข็งแรงพอแล้วอ่ะตอนนี้ มันไม่ถูกทำร้ายโดยการjudgeของคนอื่นได้ง่ายๆเหมือนเมื่อก่อนแล้วและพี่ก็คิดว่าพี่จะทุ่มเทนิสัยดีๆในส่วนที่พี่เห็นว่าควรจะนิสัยดี แต่ขอมีพื้นที่เล็กๆที่พี่จะเป็นอะไรไม่ค่อยดี-ไม่ดีเลยตามที่พี่เห็นว่ามันโอเค ส่วนตัว คนอื่นไม่เดือดร้อน เป็นเกณฑ์สำคัญมากเลยนะในความตระหนักของพี่ ถามตัวเองว่าแล้วคนอื่นเดือดร้อนรึป่าวอ้อ ที่จริงพี่พร้อมจะให้ยืมทุกสิ่งอันเสมอถ้าเป็นน้องขอนะคือเรื่องงกเนี่ย พี่งกเป็นคนๆไป พี่ก็เข็ดกับบทเรียนการยืม-คืนเป็นเหมือนกันกับคนที่ให้บทเรียนนี้พี่ พี่งกแบบสัมพัทธ์น่ะ น้องจะจำกัดความว่าพี่งกก็ได้พี่ไม่ว่าไร
แต่ลองคิดกับคำถามนี้ดูว่าส่วนใหญ่ปัจจัยเวลาเราตัดสินใจ 'ไม่ให้' เพราะตัวของ..หรือตัวคน?

เพื่อน 8
เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่เหมือนผู้ชายคนไหน
ทั้งลึก ทั้งตื้น
ทั้งฉลาด ทั้งเอ๋อ
ทั้งเป็นผู้ชาย ทั้งไม่เป็นผู้ชาย
แกเป็นทั้งหมดที่ว่านี่ได้ไงวะ

แกเอาชั้นไปแฉกับใครต่อใครถึงไหนแล้วเนี่ย
แต่ฟังแกเล่าก็ขำ
'พี่(thai short film)เค้าบอกว่า (ทำเสียงขรึมขึ้นนิดหนึ่ง) อย่าพามานะ'
'เค้าหมายความว่าไงวะ' เราถาม
'เค้ากลัวแกอ่ะดิ!'
....???????? กลัวไมเพ่ หึหึหึ(น้ำเสียงตัวอะไรไม่รู้ที่เหมือนคนในเรื่อง lost highway)

แล้วมันก็ชอบพูดทำนองว่าใครเป็นแฟนเราคงกลัวว่าตื่นเช้ามาเห็นแขนตัวเองขาด....ไรทำนองเนี้ย
(หืม--------กูไม่ใช่โรคจิตนะเว้ย!
ลิ้นแกจะขาดก่อนตอนนี้แหละ)

ช่างเพศแม่งมัน เอาเป็นว่าแกเปนคนนึงที่เรารู้สึกเล่นแรงได้
รู้สึกเปนตัวของตัวเองได้(มากเกินไปป่าวด้วยซ้ำ บางทีเราคิด)
เหมือนแกไม่ใส่ใจรายละเอียดความเป็นตัวเรา
(คือไม่ได้เสแสร้งไม่ใส่ใจนะแต่แกทำให้เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ)
แต่แกกลับเข้าใจเราบางด้านได้แจ่มชัด 55
อาจเพราะว่ามันเป็นด้านที่คล้ายแกป่าววะแกเลยเก็ท
แกเปน....


เรารู้สึกสบายใจอ่ะ :]

ผุด'
[ตอนจากประวัติศาสตร์msnของแพร]

น่าจะเป็น ม.6 เขาเป็นใครก็จำไม่ได้แระ แต่เลาๆ ว่าน่าจะอยู่ในซักจังหวัดทางอีสานบนๆ
รู้จักกันในไซเบอร์ คุยเอ็มกัน .. .. งอมแงมทั้งคู่
สนุกมาก เพราะเราชอบ เล่น หลายอย่าง
และเขาดันเล่นด้วย เล่นได้เข้ากั๊นเข้ากันถูกคอ

จนวันนึง climax ที่หนึ่งก็มาถึงด้วยความที่คุยกันมาถึงจุดๆหนึ่งเราก็อยากรู้จักหน้าเค้า
แต่ แหงล่ะ ไปขอดูโต้งๆ นอกจากจะเสี่ยงอดเห็นด้วยเหตุผลต่างๆนานาที่เขาสามารถยกมาอ้าง
และทำให้เรา แป่ว ไปได้แล้ว ยังเสี่ยงเสียเครดิต/เสียความรู้สึก/
เขาอาจเกิดทัศนคติทางลบบางอย่างกับเราได้ด้วย

ปิ๊งป่อง ~~~~ เราเกิดไอเดียขึ้นมา
เล่น อีกแล้ว
มาเล่นเกมส์หารูปกัน
มีโจทย์ 10 ข้อ เธอต้องหารูปตามโจทย์ที่เราให้ไปให้เร็วที่สุด
ข้อแรกๆ ก็หาคนหาของอะไรเพลนๆ
จำไม่ได้แระว่าช่วงกลางๆ ให้หารูปอะไร แต่เหมือนเป็นอะไรที่ประหลาดๆ ยากๆ กวนๆ เนี่ยแหละ
เขาก็เล่นนะ หาเร็วมากเลยด้วย
และข้อสุดท้าย....




หลังจากนั้นมาก็ยังคุยกันอยู่แต่
ไม่รู้เป็นจิตวิทยาหรือเกิดอะไรขึ้นในหลุมความรู้สึกช่วงนั้น
มันเฟดไปเสียเฉยๆ
จำอะไรไม่ได้แล้วหลังจากคืนนั้น
หรือ มันไม่ใช่อะไรที่ดีที่น่าจำก็ไม่รู้
จำไม่ได้จริงๆ


นึกแล้วก็เสียใจลึกๆ
คือมันก็ไม่ชัดเจนขนาดนั้นหรอกว่าเป็นเพราะเรื่องนี้รึป่าว
แต่มันอดคิดถึงไม่ได้ว่าเรื่องนี้คงมีส่วน





แล้วอีกคนรู้จักหนึ่งก็ผ่านไป....

วันนี้ หลากรสชาติหลายอารมณ์มากเลย
เวลาฟังเรื่องราวประสบการณ์ความในต่างๆ จากผู้คนรอบข้าง
เอิ่ม มม ม ม ฟังไปฟังมานะ เหมือนเราไปหลอมเรื่องเค้ากลายเป็นเรื่องของเราเองอีกที
กลายเปนการตกค้าง อ้อยอิ่งอยู่ข้างใน

........ ........ ........ ........


เริ่มด้วยเรื่องของน้องสาวนักเล่าเรื่อง
เอ็นดูชิบฉายน้องคนนี้
โดนความรู้สึกเราหลายจัง หลายใช่
เคยได้ยินกบพูดว่า 'เป็นคน ที่ฟ้า สร้างมา ตรงใจ'
ประโยคนี้พูดแทนความรู้สึกนี้ได้มากเลย
เรื่องนิวซีแลนด์ ญี่ปุ่น blah blah bla~~~~เรื่อยไปจนครอบครัว คนจีบ
ไม่มีครั้งไหนที่น้องเค้าเล่าอะไรแล้วไม่มีfeelของความสุข..บริสุทธิ์เจืออยู่ด้วย
(อันแรกfeelในตัวน้องที่เราคิด อันหลังfeelที่เราfeelจากตัวน้องเค้า)

เรื่องนี้ถูกวรรคด้วยโทรศัพท์ 2 เรื่อง

จากเพื่อนเก๋เอกสเปนชื่อมุสลิม ชวนเที่ยวกาญจนบุรีในฤดูกาลสอบ
(ซึ่งมึงสอบเสร็จแล้วนี่หว่า กูแม่งมีขึ้นสังเวียนอีกหลายรอบนะเฟร้ย
..แต่ก็ไป!?)

จากชายไม่ทราบชื่อและตัวตน จะคุยกับ อิ๋ว พิชญา แต่โทรมาหาแพร
ขอคุยกะแพรเพื่อจะคุยกะพิชญาอีกทอด
ถามกันเปนจิงเปนจังจนถึงจุดหนึ่งหมอนี่ก็ อ๋อ อ๋า เอ๋อ เอ่อ อ้อ....โทษทีครับ กริก~~

เออเว้ย !



ต่อด้วยเรื่องของน้องสาวข้างห้องที่เพียงถามเรื่องอีเลมแต่ลามไปเรื่องเวิ๊กอีกจนได้
แล้วเราก็จ้อจี้ไปอีกพักหย่าย


--พัก อาบน้ำ--

ทาครีมหลังอาบน้ำอยู่ เพื่อนสาวถาปัดก็เข้ามาคืนของของเตียงข้างๆ
และด้วยแรงดึงดูดอะไรไม่ทราบ เราสองคนก็เริ่มบทสนทนากัน
จากการได้ดู 3-iron, two days in paris อีท่าไหนไม่รู้ พวกเราเลื้อยกันไป hardcore เฉยเลย
กลายเป็น ระบายความในความทุกข์กลุ้มใจละเหี่ยใจที่เราเองก็ตั้งตัวฟังและบิ๊วอารมณ์ร่วมแทบไม่ทัน
ยิ่งคุยทุกข์นี้ก็ intense ขึ้นเรื่อยๆ และเราก็ involve ไปเรื่อยๆ
เรารู้สึกแย่มากมากที่ไม่สามารถพูดอะไรให้เพื่อนรู้สึกดีขึ้นได้มากกว่านี้
(บางช่วงคาบเกี่ยวกับน้ำตาอยู่รอมร่อ)
มันเป็นความรู้สึกติดต่อที่แม้จบการสนทนาแยกย้ายกลับห้องกันแล้ว
แต่เหมือนเพื่อนพาความสดชื่นหลังอาบน้ำจากไปด้วย

เราตกอยู่ในสีหน้าหมองหงอย รู้สึกเหี่ยว รู้สึกlily chou chou โคตร


ออกมาเล่นเนต
จากที่เศร้าๆอยู่แล้ว ได้เหงาทะลุเป้าเลยหลังจากอ่านกลอนพี่เก่าถาปัดคนนึง
ทุก elementที่เราใช้เวลาคืนนี้ไปเป็นส่วนผสมลงตัว
ยกให้เป็นความเหงาในโลกของแบบเลย


..เหงาหมู่ที่โดดเดี่ยวเหลือทน

ฉัน
ที่มุม
featuring Juxtaposed with you
--ฟังมาเปนชาติ เพิ่งรู้ชื่อเพลงนี้