pear personal sphere

หนังสือ, หลายครั้ง เป็นรสชาติของการสนทนาที่เราตามหาทั้งที่ไม่เคยตามหา
แต่เมื่อพบก็รู้ว่าลึกๆ เราตามหาความรู้สึกหรือคำพูดแบบนี้อย่างไม่รู้ตัว

คุยกับหนังสือทำให้เราปฏิบัติตนเป็นผู้ฟังได้ดีขึ้น
และอดทนพอที่จะฟังคำอธิบายของคุณหนังสือให้เข้าใจในท้ายที่สุดว่า
เนื้อแท้ที่เค้าอยากจะบอกเราหรือที่เราเข้าใจเค้าคืออะไร

คน, อย่างยิ่งคนเมือง,
คงมีความปรารถนาเล็กๆ ในใจที่จะได้รู้จักใครสักคนที่เข้ามาเติมบางอย่างที่เรารู้สึกขาด
ตราบเท่าที่คนๆ นั้นยังไม่มีตัวตนขึ้นมาในวงจรชีวิตของเราหนังสือ
ดูเหมือนจะช่วยยืดการรอคอยนั้นให้นานออกไปได้อีกหน่อย
ยิ่งหนังสือที่เข้ามาปลุกบางอย่างในใจเราแล้ว เหมือนช่วยบรรเทาอาการป่วยของเราไปได้นานโข

ปรากฏการณ์ส่วนตัว 2004
ราวเดือนสิงหาคม ตอนที่ฉันเรียนอยู่ปีหนึ่งมีความประหลาดเกิดขึ้นในชีวิตอย่างยาวนาน
หนังตาซ้ายฉันกระดิกอยู่เกือบเดือน ทุกวัน วันละบ่อยครั้งมากหลายครั้ง
มันทำให้ฉันไม่สามารถพูดคุยกับผู้คนได้เป็นปกติมัวแต่กังวลว่าคนที่คุยด้วยจะสะดุดมองตาซ้ายของฉัน
การกระดิกของตาซ้ายทำให้ฉันเพ่งสมาธิอย่างจริงๆจังๆได้ยากเวลาทำอะไร
เหมือนนั่งอ่านหนังสือแล้วโต๊ะสั่นเพราะคนข้างๆ สั่นขา

แต่เมื่อจู่ๆ วันหนึ่งตาเลิกกระดิกไป
ฉันก็แปลกใจไม่แพ้ตอนแรก

ปรากฏการณ์ส่วนตัว 17 feb 2008
มีความสุขมากกว่าสอบเสร็จเสียอีกที่ได้มีบทสนทนาดีๆ กับคนถูกคอ
(เอ่อ ไม่ใช่กินเหล้าเน้อ)
ที่จริงเคยคุยกันหลายครั้งอยู่ แต่ คงเพราะครั้งนี้คุยเริ่มต้นด้วยอารมณ์ดี
(พอดีเพิ่งคุยกับนุ่นเสร็จ)
แล้วไม่รู้ทำอีท่าไหนคุยไปครอบจักรวาลมาก
เรื่องอารมณ์เรียนจะจบเหมือนวัยทอง เรื่องสมอง เรื่องสิ่งแวดล้อมกับมนุษย์ เรื่องจุ๋ย เรื่อง อ.เสกสรรค์
เรื่องค่าย เรื่อง....วัยแสวงหาน่ะนะ

มีสองประเด็นที่ต้องคุยต่อครั้งหน้า
- หนังสือเรื่อง โลกจิต
- หน้ากากที่คนไปค่ายไม่มี อยากถามพี่เค้าว่าแปลว่าพี่ตั้มเชื่อว่าโดยแท้จริงแล้วมนุษย์เป็นคนดีหรือเปล่า
เพราะพอไม่มีหน้ากากแล้วเข้ากันได้สนิทกัน