pear personal sphere

สด ร้อน หมาด 18
ประมาณห้านาทีที่แล้วเพิ่งสอบเสร็จวิชา selected topic english literature
สุดแสนถูกใจที่สอบวิชานี้เป็นวิชาสุดท้าย (แม้จะมีอีกสองเปเป้อ --*)
ตอบอะไรแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนในการตอบข้อสอบไหนลงไปด้วย
เป็นต้นว่า มีคำถามเรื่องบทบาทของอาหารในนวนิยายที่เรียนไป
เราก็พูดโยงไปถึงความรู้สึกผูกพันเป็นครอบครัว แล้วก็พูดว่าคิดถึงข้าวฝีมือแม่ตัวเองซะงั้น!
พรรณาใหญ่เลยว่า เนี่ยนะ เวลาคิดถึงข้าวบ้านมันดึงมาทั้งบรรยากาศ
การอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน แล้วก็มีการแย่งกินกัน
(ตรงนี้เขียนเป็นไทยไปเลยซึ่งไม่กล้าทำในวิชาภาษาอังกฤษตัวอื่นมาก่อน)
(ก็นึกคำว่าแย่งไม่ออก แป่ว..โง่อีกแระมึง)
มันเติมเต็มความสุขได้มากขึ้น

ที่สำคัญที่สุด
ท้ายคำตอบสุดท้าย เราเขียนnoteถึงอาจารย์ว่า
[อาจารย์คะ อาจารย์ได้ดู Little Miss Sunshine หรือยังคะ
อาจารย์ชอบมั้ย คิดยังไงบ้าง
mailบอกหนูได้ไหมคะ >>pearpee....

โอ้ว~~~~เขินนะเนี่ย
(เพราะอาจารย์นั่งอยู่หน้าห้องนั่นแหละ)
แล้วจะเขินทำไมไม่เข้าใจ
นี่เราขี้เขินไปป่ะเนี่ย

มันคงเป็น อาการเวลาที่เราปลื้มใครซักคน แบบ เป็นidolในดวงใจ(เวอร์ได้อีก)มั้ง
อาจารย์เป็น dead poet society ในความรู้สึกเราเลยนะเนี่ย