pear personal sphere

+ แม่คงโกรธฉันจริงๆ
ฉันทำมือถือหาย และฉันก็ไม่อยากซื้อใหม่ด้วย แต่ด้วยความจำเป็นในกรณีที่แม่ต้องติดต่อฉัน ฉันเลยให้แม่โทรเข้าเครื่องเพื่อนในห้องแทน ประเด้นคงอยู่ตรงที่ว่าถึงฉันพยายามเลิกพึ่งมือถือแต่สุดท้ายฉันก็ต้องพึ่งมันอยู่ดี (เพียงแต่เป็นของเพื่อน) เลยทำให้แม่ไม่ชอบใจเพราะมันต้องรบกวนคนอื่น ฉันก็เข้าใจ + ทำมือถือหายก็ถือเป็นเงินหลายตังค์อยู่ ... เฮ้อ
ชีวิตฉันเหมือนลงเหวเลยนะตอนเนี้ย อะไรต่อมิอะไรที่ประสบช่วงนี้มันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นความโชคร้ายที่หลากหลาย... จนแค่คิดจะบ่นถึงมันให้หนำใจก็เหนื่อยซะก่อนแล้ว ... หมดแรงจะบ่น นึกถึงหนังที่ตัวเอก (หรือตัวโท ตรี..) ต้องประสบชะตากรรมที่เป็นอุปสรรคในรูปแบบต่างๆ จนเราคนดูก็คิดว่า เว่อร์จริงเว้ย อะไรมันจะทุกข์ซ้ำทุกข์ซ้อนขนาดนั้น ชีวิตจริงหน่อยด้ายม๊าย~~~~~
เอ่อ ชีวิตจริงแล้วว่ะ
ทุกข์ทำนองนั้นเกิดขึ้นแล้วของจริงแล้ว ร้องไห้ไม่ออกเลย
จะบอกว่า แต่ละทุกข์ที่เกิดขึ้นมันไม่ค่อยสาหัสสากรรจ์มากหรอก บางเรื่องก็อับอาย บางเรื่องก็เหนื่อยล้า แต่เล่นมาเป็น combo set แบบนี้ rockman แปลงร่างใส่ชุดเกราะเพิ่มพลังพิเศษแล้ว popeye กินผักขมแล้ว ก็ซี้ม่องเท่งได้

+ ฉันเกลียดการทำหนังสือเดินทาง.
วันไหนข้างหน้า ฉันจะเกลียดมากกว่านี้น้อยกว่านี้ฉันไม่รู้ อยางน้อยฉันรู้ว่าวันนี้ (30 ตุลา)ฉันเกลียดเต็มขั้น
ดวงฉันคงไม่ถูกกับการทำเจ้าหนังสือนี่จริงจริงซะละมัง

+ ระหว่างอยู่บนรถเมล์วันนี้ ลองคิดเล่นถึงวิธีแก้ปัญหารถติด สำหรับประเทศที่ติดอันดับสาม(ประมาณนี้ถ้าจำไม่ผิด)รถติดที่สุดในโลก (เย้!)
ปัญหารถติดเนี่ยมันทำลายหลายหลายสิ่งเป็นว่าเล่น แต่ที่ฉันไม่ชอบใจที่สุดคือมันบั่นทอนความอดทนในยามที่น้ำอดน้ำทนเหือดแห้งเต็มที
ไม่อยากให้รถติดก็เอารถออกไปไง ในเมื่อเราจำเป็นต้องเดิน ทางรถก็ต้องมี แต่ปัญหามันคือรถเยอะเกินไปต่างหาก(ไม่ใช่เพราะถนนเล็ก แคบ เลนส์น้อย แล้วก็เที่ยวสร้างเที่ยวขยายถนนเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมด)

**พักเรื่องนี้สักครู่**










สับสน.
เธอหมายความเช่นนั้นหรือเธอ แสดง ว่าเธอหมายความเช่นนั้น
ลมปากเธอใยผิดแผกแตกต่างจากลมอื่นที่แว่วเข้าหูฉัน
หากเธอเพียงแสดง โอ้ เธอเจ้าบทบาทจริงๆ
หากเธอเพียงแสดง โอ้ เห็นทีฉันต้องฉลองความคงกระพ้นของ(โง่เง่า)เต่า(ตุ่น)ของฉันเสียแล้ว
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ทุกครั้งไป
ทำให้ฉันต้องมีน้ำโหจนกลายเป็นน้ำเน่ากล้ำกลืนอยู่ผู้เดียว
ทำไมฉันไม่สามารถเปิดอกเรื่องพวกนี้กับเธอซักที
ฉันรออะไร?ฉันเกรงอะไร?
ไม่ใช่ทั้งสอง
อาจเพราะความเจ้าบทบาทของเธอที่ละม้ายเหมือนจริง ซะจนฉันไม่สามารถเลือกข้างได้เลย
และเมื่อฉันไม่มั่นใจเลยว่าเธอเป็นอันไหนกันแน่ ฉันก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
และฉันก็กระอักกระอ่วนอยู่อย่างนี้


แก้ไม่ตก.