pear personal sphere

เราไม่ได้โกรธนะ เราเหนื่อย. และก็คิดว่าเราต้องรอแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน
สมเสร็จลองคิดดูแล้วกันนะ ว่าเราเคยให้เธอต้องรอเราบ้างรึเปล่า ลองเทียบจำนวนครั้งที่เธอให้เรารอกับที่เราให้เธอรอดู
เราอดมาทุกครั้งเลยนะ ที่เห็นหายเคืองง่ายๆ แบบนั้นก็เพราะพอในที่สุดที่เธอขอโทษเราก็แก้ตัวให้เธอในใจว่า เอ้อ มันก็นิดหน่อยแหละนา เธอไม่ได้ตั้งใจหรอก ไหนๆเธอก็มาแล้ว

แต่มันก็เกิดซ้ำแล้วซ้ำอีก

อยากบ่นอกจะแตก แต่พอเธอเข้ามาขอโทษ ก็ อภัยให้เธอทุกที
หรือไม่เธอก็เอาขนมมาให้บ้างหละ มาทำดีทำง้อ เห็นเราเป็นเด็กที่เอาขนมมาให้ก็จบอย่างนั้นใช่มั้ย!
สมเสร็จเห็นเราเป็นตัวอะไรเหรอ...
เราคงเป็นสิ่งที่ไม่มีประโยชน์ ไม่สามารถช่วยเธอออกแบบอะไรเก๋ๆ ฉลาดๆ แปลกๆ อะไรเทือกนั้นให้เธอได้เหมือนพวกดีไซน์ของเธอ
เธอเลยคิดว่าไม่ต้องทะนุถนอมใส่ใจความรู้สึกของเรามากนักใช่รึเปล่า

...
เราไม่ได้โกรธเธอหรอกนะ จริงๆ
แต่ขอให้รู้ไว้ว่า ทุกครั้งที่เราต้องรอเธอ มิตรภาพมันลางไป ลางไป
จะขนมชั้นเลิศแค่ไหนก็ทำได้แค่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ต่อไป ให้เราต้องรอในครั้งใหม่ ร่ำไป
ข้างนอกบอกเธอว่าไม่เป็นไร
แต่มิตรภาพลึกข้างในนั้น มันหมดหนทางกลับไปลึกซึ้งเหมือนเดิมเสียแล้ว.




ชั่วโมงขึ้นผ่านไปแล้ว เธอก็ยังไม่มา

ขอร้องไห้เป็นต้วหนังสือซักวันเถอะ