pear personal sphere

+ เอ๊ะ ทำไมเพลงที่ชอบหลายๆอัน มัน just ทั้งนั้นเลย just the way you are, just the two of us, just a feeling...

+ ตอนนี้กำลังสนุกกับการอ่านสีหน้าผู้คน ในรูปถ่าย
พบว่า การแสดงออกทางสีหน้าเป็นอะไรที่มีเสน่ห์ เป็นตัวตนที่ไม่มีใครเหมือน เป็นอารมณ์ เป็นความไม่สิ้นสุด ไม่รู้สิ ฉันเอียนกับสีหน้าสีแสร้งที่เราอาจพบเห็นตามรูปสติ๊กเกอร์ที่ร้านมักติดโปรโมทไว้
only one form of face allowed--smiling face!
ทำไมเราจะต้องยิ้มเปี่ยม(เหมือน)สุขแบบนั้นด้วย เราน่าจะถ่ายรูปเพื่อfreezeความรู้สึกตอนนั้นๆ ไว้ให้กลับมาระลึกถึง เพื่อแชร์สิ่งที่ได้พบเห็น หรือเพื่อการถ่ายรูปเอง แต่คิดไปคิดมารอยยิ้มในรูปสติ๊กเกอร์นั่นอาจเป็นความสุขของเขาจริงๆก็ได้ ถ้าแบบนั้นก็

+ ระยะนี้มีอะไรเล็กๆบางอย่างที่คอยสะกิดใจฉันอยู่เรื่อย จะยกตัวอย่างซักอันเพื่อสื่อว่าบางอย่างที่ว่านั่นคืออะไร
เมื่อวันอาทิตย์ไปดูงานละครที่สวนสันติ ทีนี้ตามิ้นก็พูดบ้าบอของพี่แก มีพูดถึงสาว'โคโยตี้'ขึ้นมา(เฮ้อ พี่ชมรมชั้นในหัวมีแต่อะไรแบบนี้ใช่มั้ยเนี่ย ไมไม่พูดถึงหนุ่มสายรุ้งบ้างหละ !? นี่มันชมรมไรวะเนี่ย) ต่อๆ ตาแบงค์ก็พูดขึ้นว่าโคโยตี้นี่มันแปลว่าหมาป่าด้วยไม่ใช่เหรอ ที่อยู่ตอนเหนืออเมริกาหนะ เราก็เออ คุ้นๆ เหมือนเคยจำได้แต่ลืมไปแล้ว พอกลับมาเปิดศัพท์ก็เห็นว่าจริง ก็อืม เคลียร์ประเด็น พอมาถึงวันพุธ วิชาภาษาไทย อ.สอนเรื่องการเรียบเรียงข้อมูล และเอกสารที่อ.แจกประกอบการสอนชั่วโมงนั้น
ก็เป็นเรื่องโคโยตี้ ทั้งที่เป็นสาวเต้นยั่วยวนและหมาป่า เราก็ เฮ้ย ตกใจ อะไรมันจะร้อยเรียงเข้ากันโดยไม่ได้วางแผนแบบนี้
เรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นหลายครั้ง เว้นช่วงเป็นพักๆ แล้วเรารู้สึกว่า เหมือนว่าถ้าเราสำรวจจดจำรายละเอียดชีวิตดูให้ดี มักมีสิ่งเล็กน้อยแบบนี้โยงหากันไปมา แล้วมันคืออะไร หากเป็นเพียงความบังเอิญก็ โอเค มหัศจรรย์ดี